gün be gün

kendi kendimize verdiğimiz sözü tutmak, en çabuk unuttuğumuz şeydir ne yapsak..
mademki bu dünya bile yok olacak bir gün;
sevginin bitmesine insan neden üzülsün?

Aşk mı kaderi kovalar ;
Kader mi aşkı ?

daha kimse çözemedi bu bilmeceyi..


Hamlet.


Olmayacağını bile bile insan neden severki.
hiç dönmeyeceğini bildiğin halde neden beklersinki onu.
bekle dediği içinmi?
yoksa gerçekten bir ihtimal gözettiği içinmi ?
ikisininde cevabı aynıdır aslında.
sen ne kadar seversen sev, ne kadar beklersen bekle ;
o ihtimaller göze alınmaz ve gidilen yoldan geri dönülmez.
gittiği yolları kaybettirir ışıkla.
ya gözün kamaşır ışıktan bulanık görürsün yolları,düşe kalka gidersin.
yada kör eder seni, bi uçurumdan sonu olmayan bir boşluğa düşersin.

ben kör olmayı tercih ettim sanırım.
zamanın birinde yanımda yol bulmama yardımcı olan ışık,
şimdi beni karambole sürükleyen sayı dizisi oldu.
oysaki ışıksız ; bırakın yürümeyi adım dahi atamayacağımı bilirdi.
ama anladımki o ışık bana değil, önümde yürüyen birine tutulmuş.
ben..
ben sadece gölgesinde kalmışım yaşanılanların.

aslında o ışık hiç yokmuş.
aslında sen yokmuşsun.
ben var sanmışım.

gölgesiymiş sevgimin.
güneş dönenceleri geçince kaybolmuşsun.