Bazen düşünüyorum da en büyük yanlışı ben yapmışım sanırım. Uçsuz bucaksız bir ormanda kaybolmuş gibi hissediyorum kendimi.Yolunu bulamayanlarla aynı havayı soluyorum sanki o ormanda.Her şey birbirine benziyor.Birkaç adımda bir duruyorum.Etrafıma bakıyorum.Kendi çevremde dönüyorum.Tanıdık bir yüz , bir ses arıyorum.Bulamayınca kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini anlıyorum.Buraya kadar nasıl geldiğimi hatırlamaya çalışıyorum.Her şey kesik kesik.. Zaman kavramını yitirmiş gibi ne öncesini ne de şimdiyi hatırlayabiliyorum.Korkuyorum.Kandırılıyorum belki de.İnanmam gerektiğini düşündüğüm doğrularım var.Yanlışlanabilir olsalar da bunu yapıcak kimse yok.Yalnız demeye de dilim varmıyor.Öyle de değil aslında.Bulunduğum ortamın, durumun getirilerine maruz kalıyorum.Çaresizim.Elimden gelen şeyleri uygulamaya kalktığımda boşluğa düşüyorum.İster istemez kendimi suçluyorum.Çıkış yolları hep bir şeyler kaybettirir karşılığında.Buna hazırmıyım bilmiyorum. Her başlangıcım bu sefer farklı olaca
bendee!!!!
YanıtlaSil'hayat bir çikolata kutusu gibidir.içinden ne çıkacağı belli olmaz'
hayranlıkla izlenilecek bi film gerçkten.
YanıtlaSilVay canına! Forrest? -Neden koşuyorsun? -Dünya barışı için mi yapıyorsun? -Evsizler için mi? Kadın hakları için mi koşuyorsun? -Çevre? -Bunu neden yapıyorsun?
YanıtlaSilForrest: Canım koşmak istedi.
bayılıom :D
canım koşmak istedi deyip bütün avrupayı baştan sona koşmak ilginç :)
YanıtlaSil