Ana içeriğe atla

Adı Unutmak -



Fazlalıksa hayatında birileri…
Silmelisin kafandan önce, onu sevmeyi istemeyi. Unutmayı seçmelisin çözümsüz sorular içindeyken. Boşaltmalısın havuzları teker teker.
Onun da sayfa kenarlarına çizdiği çöp adamlar olduğunu düşündükçe, şaşırmayı kesmelisin bir kere, o da insan, bilmelisin. Onun da aynı havayı soluduğunu öğrenmelisin belki de, sen nefesimi ona borçluyum zannederken.
Kareli eteğinden kaldırıp başını, onu aramak ayıp değil, arayış silinme sebebi değil. Anlamalısın, gülmelisin sen de o çok ağlatan satırlara, kendini zorlayarak da olsa. Saate bakıp beni düşünüyor, dememelisin. Küçük bir çocuksun bazen, doğum gününe söz verilmiş yüzlerce hediye, ama her yeni yaşında bomboşmuş gibi ellerin. İşte bu yüzden, düş bile kurmayacaksın bazen ki enkazında kırılmasın hiçbir yerin.
Aslında güzelsin, bilmelisin. Aynaya baktıkça değişeceksin. Yeni yeni senler tanıyacaksın tanışacağın her yeni yüzde. Korkacaksın değişmekten, o çok sevdiğin gidince kalbinden. Onu hatırlatıyorsa kulak vermeyi dahi bırakacaksın. Bir süre yüzünü çevireceksin onu görüp görüp. Nazlanacaksın. Ama o senin değil. Yüzleşeceksin.
Dalgalanacak denizlerin, sen kıyıya vuracaksın.
İçinden bir yardım notu çıkacak belki de en sonunda.
O gelecek sana, yardım etmeye. Uzun seferinde, hayallerine aşık olacak o bir gün. Seni kurtarmayı düşlerken tek kişilik gemisinde, kaybolduğun denizlerde kaybolacak.
Seni görecek sonra. Sen onsuz şarkıları dinlemiş ve yeni melodiler üzerine şiirler yazmışsın. Başkaları bulmuş izini ve çoktan kurtarılmışsın…
Üzülecek o da, seni daha önce aramadığına.
Ama zaman geçmeden geç kalamazsın ki,
o ne zaman geç kalacak bilemezsin..


Unut onu bu gece ..

Yorumlar

  1. Bu çok güzel olmuş işte.
    Son cümleden önceki iki satır hele..Bitirmiş direk.
    Ellerine ve zihnine sağlık o vakit.
    Ve uygula sende derim.

    YanıtlaSil
  2. uygulayabilsem iyi tabi ama zor..

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Ellerinizden öper :)

Bu blogdaki popüler yayınlar

Eylül akşamı ..

Belki benim kağıt bir şekilde döne dolaşa senin cebine girmiştir.. Aynı anda başka insanlara Seni seviyorum demişizdir. Mutlak güven duygusuyla başımızı Başka omuzlara dayamışızdır. Olamaz mı? Olabilir. ♥

Kaçmanın Dayanılmaz Hafifliği

 Yazmaya başladığım ilk zamanı hatırlıyorum. Benim için oldukça büyük olan bu kaçış zaman içinde tanımlayamadığım ve kelimelerle ifade edemediğim bir şeye dönüştü. Ürün açıklaması gibi sözcüklerimi anlamsızca ard arda sıralayamazdım tabi ki ama yan yana geldiklerinde de ifade eksikliği doğuyordu.  O zamanlar annemden, babamdan, koca bir aileden kaçarken, şimdi bu kaçışın tek bir insana sirayet etmesi kadar aptalca bişey olamazdı. Önüne geçemedim. Kaçtığım her şeyin yerine koyduğum tek bir insanın bu eksikliğe ve aptallığa sebep olmasını aklım almıyor genel olarak. Bu benim suçum gibi hissediyorum çoğu zaman. Annem her zaman insanları çok sevdiğim ve sarılarak sevgimi gösterdiğim için kızardı. O kadar haklıymış ki sevgimin hiçbir insanda bir karşılığı olmadığını kollarımın arası boş kalınca anladım.  Büyüyünce her şey çok farklı bir hale bürünüyormuş ve ben bunu çok geç fark ettim. Ne kadar akıllandığım konusunda kendimle hala ortak bir paydada buluşabilmiş değilim. İnsan akıllandığını

Gülerken Gözleriniz Kısılmasın

Bazen düşünüyorum da en büyük yanlışı ben yapmışım sanırım. Uçsuz bucaksız bir ormanda kaybolmuş gibi hissediyorum kendimi.Yolunu bulamayanlarla aynı havayı soluyorum sanki o ormanda.Her şey birbirine benziyor.Birkaç adımda bir duruyorum.Etrafıma bakıyorum.Kendi çevremde dönüyorum.Tanıdık bir yüz , bir ses arıyorum.Bulamayınca kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini anlıyorum.Buraya kadar nasıl geldiğimi hatırlamaya çalışıyorum.Her şey kesik kesik.. Zaman kavramını yitirmiş gibi ne öncesini ne de şimdiyi hatırlayabiliyorum.Korkuyorum.Kandırılıyorum belki de.İnanmam gerektiğini düşündüğüm doğrularım var.Yanlışlanabilir olsalar da bunu yapıcak kimse yok.Yalnız demeye de dilim varmıyor.Öyle de değil aslında.Bulunduğum ortamın, durumun getirilerine maruz kalıyorum.Çaresizim.Elimden gelen şeyleri uygulamaya kalktığımda boşluğa düşüyorum.İster istemez kendimi suçluyorum.Çıkış yolları hep bir şeyler kaybettirir karşılığında.Buna hazırmıyım bilmiyorum. Her başlangıcım bu sefer farklı olaca