Zaman Sen Gibi

Bazen öyle bir an oluyor ki, ne ben ne istediğimi biliyorum ne de onlar... Çoğu kez bir çıkmazın içinde buluyorum kendimi. Çoğu zaman aşık olmaya beş kala. Ama en çok da duygularımı bastırmaya çalışırken buluyorum. Hayır diyorum bu sefer o sefer değil. Bu adamdan 2 yıl önce vazgeçmiş olman gerekiyordu, şimdi vazgeçemezsin onca çabandan.

Sonra dönüp bakıyorum ki aynı yerdeyim. Aslında ilk günkü gibi heycanım varmış hala. Hala içim titriyormuş adını duydukça. Sarılınca geçiyormuş her şey. Onun dışındaki her şey bulanıklaşıyormuş. Bunların hepsi olurken imkansızlık geçmiyormuş hiç. Bir şeyler hep imkansız kalıyormuş. Zamanmış tek geçen şey. Ne ilaca ne de zamana ihtiyacım vardı oysaki. Kalbimin atmasına sebep olan adamdı tek ihtiyacım. Nefes almama sebep bir o adamdı.  

Ne acıdır ki olmaz. Neye ihtiyacın varsa o olmaz. O yüzden şimdi kırmızı papuçlarımı giyip çıkmak istiyorum evden. Alışabileceğim, yokluğuyla savaşabileceğim bir yerde olmaya ihtiyacım.

Kaybedemem. Bu sefer olmaz.

Ve ben

Küçük bir kız çocuğu gibi yine korkak.

Yine elimde umutlarım.

Yine dizlerim aşktan yara.

Sen gel

Kalbim iyileşsin.