Ana içeriğe atla

Where is the love ?!

Kaç gündür yok buralarda. Uludağ'a gitti beyfendi. yarında İzmir'e gidiyo. tabi yaa. hiç sevgiliyi düşünen yok. bu kız özlermi. o kadar gün görmicek hiç burnunda tütermiyim yok ! özledimm ulan özledim ! kaç gündür görmüyorum. beyfendi kayak yapmaktan benimlede ilgilenmiyo. izmirede gidince gezmekten ilgilenmez. biz burda eşşek başıyız ne de olsa. özleriz.söylüyorum bide. bende özledim ama yapabiliceğim bişey yok demezmi ! şeytan diyo bütün otobüsleri imha et, kardan da yollar kapansın gidemesin.. ama bulmazki beni böyle ihtimaller. Hava soğuk dışarı çıkamıyorum zaten. bütün gün ya pc başındayım ya tv. boş vakit çok. o boş vakitlerdede beyfendiyi düşünmekten fazla özlem ve hasret duygusuyla yanıp tutuşuyotum. ama senin neyine özlenmek. ne diye özlüyosam. herifin umrunda değil. göt zevkine geziyo. Hayır annemde de suç var. neden Değirmenderede oturmuyoruz ki ! orda otursak gider görürdüm yarın otobüs saatine kadar. ama yok işte yok. bikere şanssız bi insanımya. her yoldan bulur beni bi şanssızlık..

kafayı yememek için zor tutuyorum kendimi.
acilen oyalanıcak bişeyler bulmam lazım.
yada en son çare yarın İstanbul'a gitmem lazım !


Nerde bnm aşkm yaa :(
kokusunu özledm of :(

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Eylül akşamı ..

Belki benim kağıt bir şekilde döne dolaşa senin cebine girmiştir.. Aynı anda başka insanlara Seni seviyorum demişizdir. Mutlak güven duygusuyla başımızı Başka omuzlara dayamışızdır. Olamaz mı? Olabilir. ♥

Kaçmanın Dayanılmaz Hafifliği

 Yazmaya başladığım ilk zamanı hatırlıyorum. Benim için oldukça büyük olan bu kaçış zaman içinde tanımlayamadığım ve kelimelerle ifade edemediğim bir şeye dönüştü. Ürün açıklaması gibi sözcüklerimi anlamsızca ard arda sıralayamazdım tabi ki ama yan yana geldiklerinde de ifade eksikliği doğuyordu.  O zamanlar annemden, babamdan, koca bir aileden kaçarken, şimdi bu kaçışın tek bir insana sirayet etmesi kadar aptalca bişey olamazdı. Önüne geçemedim. Kaçtığım her şeyin yerine koyduğum tek bir insanın bu eksikliğe ve aptallığa sebep olmasını aklım almıyor genel olarak. Bu benim suçum gibi hissediyorum çoğu zaman. Annem her zaman insanları çok sevdiğim ve sarılarak sevgimi gösterdiğim için kızardı. O kadar haklıymış ki sevgimin hiçbir insanda bir karşılığı olmadığını kollarımın arası boş kalınca anladım.  Büyüyünce her şey çok farklı bir hale bürünüyormuş ve ben bunu çok geç fark ettim. Ne kadar akıllandığım konusunda kendimle hala ortak bir paydada buluşabilmiş değilim. İnsan akıllandığını

Gülerken Gözleriniz Kısılmasın

Bazen düşünüyorum da en büyük yanlışı ben yapmışım sanırım. Uçsuz bucaksız bir ormanda kaybolmuş gibi hissediyorum kendimi.Yolunu bulamayanlarla aynı havayı soluyorum sanki o ormanda.Her şey birbirine benziyor.Birkaç adımda bir duruyorum.Etrafıma bakıyorum.Kendi çevremde dönüyorum.Tanıdık bir yüz , bir ses arıyorum.Bulamayınca kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini anlıyorum.Buraya kadar nasıl geldiğimi hatırlamaya çalışıyorum.Her şey kesik kesik.. Zaman kavramını yitirmiş gibi ne öncesini ne de şimdiyi hatırlayabiliyorum.Korkuyorum.Kandırılıyorum belki de.İnanmam gerektiğini düşündüğüm doğrularım var.Yanlışlanabilir olsalar da bunu yapıcak kimse yok.Yalnız demeye de dilim varmıyor.Öyle de değil aslında.Bulunduğum ortamın, durumun getirilerine maruz kalıyorum.Çaresizim.Elimden gelen şeyleri uygulamaya kalktığımda boşluğa düşüyorum.İster istemez kendimi suçluyorum.Çıkış yolları hep bir şeyler kaybettirir karşılığında.Buna hazırmıyım bilmiyorum. Her başlangıcım bu sefer farklı olaca