paranoya

Gülüşlerini severdim. güldürmeyi, mutlu olduğunu görmeyi severdim.
kaybedilenlerin ardından acı çekmeyi özlem olarak kabullenmiş ; seni kendinden çok benimsemiştim sanırım.
aylar önce gözlerim kapalı seviyordum seni.
şimdi ise tedavisi buldum.
artık gerçeklerle sevebilirim seni.
seveni kandırmak kolaydır aslında.
iki güzel sözüne ölebilecek potansiyele sahiptir.

rüzgarın saçlarımın arasından geçip kulağıma fısıldadığı tatlı aşk sözcüklerine yenik düşerim.
vücudumu kasıp kavuran senlik, benliğimde çok yaralar bıraktı belkide.
yağmur damlaları düştükçe üzerime,içimiz " cız " ettiğini hissedebiliyorum.
altında yürüdüğüm sokak lambaları her 3 adımımda bir sönerken ,
üstü kapatılmış tünellerden çıkan dumanlarla boğuluyorum.
tenindeki kokunun beni aşkla boğduğu gibi...
beni sevmediğini bile bile seni sevmeye yüz tutmuş kalbimi,siyahına pembe katılmış sözcüklerle ıslattığını biliyorum.
pembeden nefret ederdim oysaki..
ne oldu ? ne değiştide kandım siyahın ihanet kokan pembeliğine..

yak canımı sende.
sevdiğimi, kokuna hasret olduğumu bile bile ; sende yak canımı.
yağmurlar yağdır,
o çok sevdiğin dalgaları yarat yüreğimde.
dudaklarının arasından çıkan sahte cümleler döndür beni hayata..

yine ıskaladın beni sevgilim.
ölümle  burun buruna gelmişken bıraktın elimi..

durma ! olacak bir gün..