Şehrin tam göbeğinde nereden gelip nereye gittiğini unutmuş gibiydi annem. Elimi de bırakmıştı. Arkasından koşup koşup elinden, eteğinden tutmaya çalışıyordum.. Bu durumun adı ; depersonalizasyon. Bildiği şehirde, yollarda bir yabancı gibi kaybolma. Bir adım ilerisi, adını, kim olduğunu unutmak.
Söyle be büyük adam, ' sayende ' bu kaçıncı 0 (sıfır) ı tüketişim ? Sana ait bütün kelimelerimi tükettim bu gün. Yaptığım en iyi şeyin seni sevmek olduğunu düşündüğüm zamanlara lanet ettim ilk defa. Bunun sebebi sen misin yoksa ben miyim bilinmez. Ama beni hataya sen sürüklemedin, kendim sürüklendim. Kendim yaptım onca aptallığı. Her defasında inandım. Güvendim lan güvendim. bu kadar basit miydi seveni kandırmak. Bu kadar mı kolay artık yalan söylemek. Yüzüme bakarken hiç mi için acımadı be adam. Hiç mi gururun yok senin. Orospu çocukluğu nun bu kadarı da çok fazla. Ben kötü biri değilim. Sadece sessizliği bilirim. Ama artık susmak istemiyorum. İnsanın, sustukça daha da üzüldüğünü biliyorum. Yıprandım. Tükendim. Rüzgarında bi o tarafa bi bu tarafa savruldum. E be vicdansız nasıl yaşarsın sen şimdi o yürekle. Bi de utanmadan, yaptığın onca acımasızlıktan sonra kalkıp bana sevgiden bahsetmez misin. Ah be oğlum sen ne anlarsın sevgiden, kıymet bilmekten falan. Sen
Yorumlar
Yorum Gönder
Ellerinizden öper :)