Ana içeriğe atla

Başlık mı ? Ne başlığı ?

uzun süredir yazamamanın hasretiyle söze başlamak istiyorum..
bilgisayarımın bozuk olmasından dolayı netten uzak kaldım..
kıskmen kötü bi durum.
evde pc başında geçirdiğim vakitleri bol bol sahilde değerlendiriyorum.
bu seferde çok gezmiş oluyorum. anneme göre tabii..
ztn aya yakındır okula uğramıyorum.
sıcakların iyice bastırmasıyla da gündüzleri evde film seyrederek akşamlarıda saile çıkaraktan vakitlerimi geçirmeye başladım.
deli gibi para harcamamda cabası.
acıyorum bazen bu hatuna yahu ..

gel gelelim sıcaklara.
oturulmuyor , kalkılmıyor , uyunmuyor..
fena bi  yaz olucak ..
nefes almakta güçlük çekiyorum.
günde 3 - 4 kez duşa girmektende bıktım.

yazın burda olmak istemiyorum.
sevgili t-mert ile marmarise akmayı düşünür gibiyiz.
babamın yanına en azından.
olmadı marmaris diye çıkarız ; rüzgar nereye eserse oraya gideriz..
fenalardayız..

farkettiyseni  " Aşk " tan bahsetmiyorum.
çünkü bıktım.
şuanlık mutluyum.
eğlenicek yer arıyorum :))


neysee canlarım ben arada uğramaya çalışıcam buralara..
Aloha ..

Yorumlar

  1. Artiz mi? Ne artizi? Artiz ne arar lan bazarda?

    YanıtlaSil
  2. ben 50 yıldır burdayım daha artis görmedim :))

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Ellerinizden öper :)

Bu blogdaki popüler yayınlar

Eylül akşamı ..

Belki benim kağıt bir şekilde döne dolaşa senin cebine girmiştir.. Aynı anda başka insanlara Seni seviyorum demişizdir. Mutlak güven duygusuyla başımızı Başka omuzlara dayamışızdır. Olamaz mı? Olabilir. ♥

Kaçmanın Dayanılmaz Hafifliği

 Yazmaya başladığım ilk zamanı hatırlıyorum. Benim için oldukça büyük olan bu kaçış zaman içinde tanımlayamadığım ve kelimelerle ifade edemediğim bir şeye dönüştü. Ürün açıklaması gibi sözcüklerimi anlamsızca ard arda sıralayamazdım tabi ki ama yan yana geldiklerinde de ifade eksikliği doğuyordu.  O zamanlar annemden, babamdan, koca bir aileden kaçarken, şimdi bu kaçışın tek bir insana sirayet etmesi kadar aptalca bişey olamazdı. Önüne geçemedim. Kaçtığım her şeyin yerine koyduğum tek bir insanın bu eksikliğe ve aptallığa sebep olmasını aklım almıyor genel olarak. Bu benim suçum gibi hissediyorum çoğu zaman. Annem her zaman insanları çok sevdiğim ve sarılarak sevgimi gösterdiğim için kızardı. O kadar haklıymış ki sevgimin hiçbir insanda bir karşılığı olmadığını kollarımın arası boş kalınca anladım.  Büyüyünce her şey çok farklı bir hale bürünüyormuş ve ben bunu çok geç fark ettim. Ne kadar akıllandığım konusunda kendimle hala ortak bir paydada buluşabilmiş değilim. İnsan akıllandığını

Gülerken Gözleriniz Kısılmasın

Bazen düşünüyorum da en büyük yanlışı ben yapmışım sanırım. Uçsuz bucaksız bir ormanda kaybolmuş gibi hissediyorum kendimi.Yolunu bulamayanlarla aynı havayı soluyorum sanki o ormanda.Her şey birbirine benziyor.Birkaç adımda bir duruyorum.Etrafıma bakıyorum.Kendi çevremde dönüyorum.Tanıdık bir yüz , bir ses arıyorum.Bulamayınca kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini anlıyorum.Buraya kadar nasıl geldiğimi hatırlamaya çalışıyorum.Her şey kesik kesik.. Zaman kavramını yitirmiş gibi ne öncesini ne de şimdiyi hatırlayabiliyorum.Korkuyorum.Kandırılıyorum belki de.İnanmam gerektiğini düşündüğüm doğrularım var.Yanlışlanabilir olsalar da bunu yapıcak kimse yok.Yalnız demeye de dilim varmıyor.Öyle de değil aslında.Bulunduğum ortamın, durumun getirilerine maruz kalıyorum.Çaresizim.Elimden gelen şeyleri uygulamaya kalktığımda boşluğa düşüyorum.İster istemez kendimi suçluyorum.Çıkış yolları hep bir şeyler kaybettirir karşılığında.Buna hazırmıyım bilmiyorum. Her başlangıcım bu sefer farklı olaca