Sahip olmadığım kelimelerim var benim. Cümle haline geldiklerinde aitliğini daha da yitiren, kişiler tarafından anlamsızlaştırılan kelimelerim. Yorgunluğum ve tükenmişliğim ne yazık ki yazılarıma da geçiyor. İster istemez okuru sıkıyor ve bunaltıyor olabilirim. Ama inanın bu ara sahip olduğum tek şey bol sıkıntı ve çözümü olmayan problemler. Hayatımın durma noktasına geldiğini düşünüyorum. Keşke daha güzel bir anında durdurabilseydim. Keşke engel olabilseydim zamanın bu denli sıkıntılı ilerlemesine. Monotonlaşan hayatımın gözlerimin önünde daha da berbat olmasına dur diyebilseydim. Mesela ' sen ' li zamanlarda durdurabilseydim.. Keşke senin olduğun zamanki gibi kalabilseydi her şey. Biraz daha sadeydi o zaman kelimeler. Biraz daha durgun, biraz daha kız çocuğu.. Sen yokken kelimelerim yok. Kalbim olabildiğine yalnız. Ruhum sen öte.. Sen yokken dolmuyor damarlarıma kan. Islatmıyor yağan yağmurlar. dokunmuyor bebek kokuları. sevmiyorum bıyığı olan insanları.
Kozmopolit yapının içinde sığlaşan fenomenlerim ..