Ana içeriğe atla

Yarına umutlarla

İsyan ettim o kadar yağmur yağmıyor diye,
boşuna etmişim.
deli gibi yağıyor.

umut mu demiştik?
evet yağmur umut getirirdi.
ama olmadı.
yine başaramadım.
yakalayamadım umudu.

ellerimin arasından kayıp giderken bir umut daha barındıramadım içimde. oysaki ne çok seviyorum seni. herşeye rağmen açık bir kapı bırakmışken umuda; saniyeler içinde kaybolup gitti. yine aynı efkar yine aynı hüzün var içimde. sol tarafım yine alçıda. gittikçe tüm vücudumu saran ağrılar gün geçtikçe daha da derinleşiyor. beynimde başlayan sancı her saniye damarlarımdan kalbime ulaşıyor damla damla. her akan kanda bir sen ..
o - bu - şu derken biraz daha uzaklaşıyorsun sanki. korkuyorum. kaybedercesine sevmekten , benim olmayaşını bir kez daha hatırlatmandan korkuyorum. en iç katmandan başlayan bu hastalık, 1. 2. 3. jeolojik zaman derken yer yüzüne çıkıyor. poyraz biraz daha savuruyor seni bana. tenimi okşayan o esinti seni hatırlatıyor . dokunuşlarını, öpüşlerini..
yağmur tanelerinin aramıza girmesine izin verdiğin dakikalarda sigaramın dumanı gözümü yakıyor. dumandanmı gözlerim yaşardı yoksa gerçekten ağlıyormuyum bilmiyorum.
Beraber ıslansak.sarılsan bana hep benimmişsin gibi. kimseler olmasa etrafımızda. O an seni senden çok tanıyabilsem. sırılsıklam olurken o iki kelimeyi söylesen..
oysaki şimdi dudağımda dudağın yerine yağmur var..
iki kelimenin yerini dolduramayan aşk şarkıları var.
çıkıp gelsen şimdi.
seninim desen, durup düşünürüm belkide.
belkide sarılır ağlarım.
aşk dolu cümleler kur diyemem sana.
sevmiceksin biliyorum.
bile bile bağlanıyorum.
akan her gözyaşı yeni yeşeren bir ağaç sanki.
suladıkça sen kadar büyüyor içimde.
sen yapıyorsun bunu.
sen büyütüyorsun.
uzak dur dedikçe, gizli gizli geliyor yine bir kumaş parçası daha bağlıyorsun sonsuzluğa.
bazen uzun süre uğramıyorsun , kumaş parçaları sökülüp gidiyor yüreğimden.
yerine yenisini koymak istiyorsun olmuyor.
düğüm tutmuyor bu sefer.
aynı dala iki umut bağlanmaz.
taşıyamaz sonsuzluk seni.


çaresizlik bu.
doyasıya sevmek.



Bulamazsın benim gibi seveni.
Bulamazsın senin için öleni.

Yorumlar

Yorum Gönder

Ellerinizden öper :)

Bu blogdaki popüler yayınlar

E sen bayaa Orospu Çocuğuymuşsun !

Söyle be büyük adam,  ' sayende '  bu kaçıncı 0 (sıfır) ı tüketişim ? Sana ait bütün kelimelerimi tükettim bu gün. Yaptığım en iyi şeyin seni sevmek olduğunu düşündüğüm zamanlara lanet ettim ilk defa. Bunun sebebi sen misin yoksa ben miyim bilinmez. Ama beni hataya sen sürüklemedin,  kendim sürüklendim. Kendim yaptım onca aptallığı. Her defasında inandım.  Güvendim lan güvendim. bu kadar basit miydi seveni kandırmak. Bu kadar mı kolay artık yalan söylemek. Yüzüme bakarken hiç mi için acımadı be adam. Hiç mi gururun yok senin.  Orospu çocukluğu nun bu kadarı da çok fazla. Ben kötü biri değilim. Sadece sessizliği bilirim. Ama artık susmak istemiyorum. İnsanın, sustukça daha da üzüldüğünü biliyorum. Yıprandım. Tükendim. Rüzgarında bi o tarafa bi bu tarafa savruldum. E be vicdansız nasıl yaşarsın sen şimdi o yürekle. Bi de utanmadan, yaptığın onca acımasızlıktan sonra kalkıp bana sevgiden bahsetmez misin.  Ah be oğlum sen ne anlarsın sevgiden, kıymet bilmekten falan. Sen
8 yorum
Devamı

Gülerken Gözleriniz Kısılmasın

Bazen düşünüyorum da en büyük yanlışı ben yapmışım sanırım. Uçsuz bucaksız bir ormanda kaybolmuş gibi hissediyorum kendimi.Yolunu bulamayanlarla aynı havayı soluyorum sanki o ormanda.Her şey birbirine benziyor.Birkaç adımda bir duruyorum.Etrafıma bakıyorum.Kendi çevremde dönüyorum.Tanıdık bir yüz , bir ses arıyorum.Bulamayınca kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini anlıyorum.Buraya kadar nasıl geldiğimi hatırlamaya çalışıyorum.Her şey kesik kesik.. Zaman kavramını yitirmiş gibi ne öncesini ne de şimdiyi hatırlayabiliyorum.Korkuyorum.Kandırılıyorum belki de.İnanmam gerektiğini düşündüğüm doğrularım var.Yanlışlanabilir olsalar da bunu yapıcak kimse yok.Yalnız demeye de dilim varmıyor.Öyle de değil aslında.Bulunduğum ortamın, durumun getirilerine maruz kalıyorum.Çaresizim.Elimden gelen şeyleri uygulamaya kalktığımda boşluğa düşüyorum.İster istemez kendimi suçluyorum.Çıkış yolları hep bir şeyler kaybettirir karşılığında.Buna hazırmıyım bilmiyorum. Her başlangıcım bu sefer farklı olaca
Yorum Gönder
Devamı

Kaçmanın Dayanılmaz Hafifliği

 Yazmaya başladığım ilk zamanı hatırlıyorum. Benim için oldukça büyük olan bu kaçış zaman içinde tanımlayamadığım ve kelimelerle ifade edemediğim bir şeye dönüştü. Ürün açıklaması gibi sözcüklerimi anlamsızca ard arda sıralayamazdım tabi ki ama yan yana geldiklerinde de ifade eksikliği doğuyordu.  O zamanlar annemden, babamdan, koca bir aileden kaçarken, şimdi bu kaçışın tek bir insana sirayet etmesi kadar aptalca bişey olamazdı. Önüne geçemedim. Kaçtığım her şeyin yerine koyduğum tek bir insanın bu eksikliğe ve aptallığa sebep olmasını aklım almıyor genel olarak. Bu benim suçum gibi hissediyorum çoğu zaman. Annem her zaman insanları çok sevdiğim ve sarılarak sevgimi gösterdiğim için kızardı. O kadar haklıymış ki sevgimin hiçbir insanda bir karşılığı olmadığını kollarımın arası boş kalınca anladım.  Büyüyünce her şey çok farklı bir hale bürünüyormuş ve ben bunu çok geç fark ettim. Ne kadar akıllandığım konusunda kendimle hala ortak bir paydada buluşabilmiş değilim. İnsan akıllandığını
Yorum Gönder
Devamı