Ana içeriğe atla

ve O '

gecenin içinde kayboluyorum
karanlık beni içine çekiyor
gökyüzüne baktıkça dahada derinleşiyor etraf
yaktığım son sigaranın dumanını çekiyorum içime
simsiyah gökyüzünde umut arayan bulanık bulutlarla ilerliyor dakikalar
içime çektiğim dumanı üflüyorum
denizde kaybolmuş balıklar gibi bir çıkış yolu arıyorum sanki
bir nefes daha çekiyorum
üflediğim her duman bulanık bulutlara karışıyor
bir bulut daha ekliyorum gecenin sonsuzluğuna
sanki hiç birşey olmamış gibi ilerliyor sol tarafıma
üzerimde bir ağırlık var
sigaranın verdiği rahatlıkla yıldızları sayıyorum
1 2 3 derken dahada çoğaldıklarını farkediyorum
yarına umutlarla çoğalan yıldızlar gibi yelkovanın akrebe ilerleyişini sayıyorum
saniye saniye görüntüleniyor gözlerimde bulutların birbirne karışması
yıldızları kaybediyorum sabaha yaklaştıkça
gecenin büyüsü yok oluyor
gün sabaha uyandıkça etraf kızıllıklarla yankılanıyor
gökyüzü tatlı tatlı yanıyo sanki
bir iki yıldızın peşinden koşarken farkediyorumki onlarda kalmamış artık
hayal kırıklığı gibi görünsede yeni bir gün,yeni bir nefes,yeni bir uyanış bu yaşanılan
güneşin saklandığı yerden çıkmasıyla yüzüm yansıyor pencerelere
oturduğum yerden kalkıyorum
sabahın ayazı üşütüyor gözlerimi
ürkek ruhum sarsılıyor garip bir ayazla
son bir nefes daha alıyorum sigaramdan
farkediyorumki oda yıldızlar gibi eriyip gitmiş gün ışığıyla
dumanı içime çekiyorum
ve kahrolası çöplüğe bir izmarit daha bırakıyorum
yeni doğan güneş gözlerimi kamaştırıyor
tıpkı hayata yeni uyanan bir bebek gibi..
ve evet son buluyor bu uyanışla gece
günaydın salı sabahı
uyan kahvaltı vakti..

Yorumlar

Yorum Gönder

Ellerinizden öper :)

Bu blogdaki popüler yayınlar

E sen bayaa Orospu Çocuğuymuşsun !

Söyle be büyük adam,  ' sayende '  bu kaçıncı 0 (sıfır) ı tüketişim ? Sana ait bütün kelimelerimi tükettim bu gün. Yaptığım en iyi şeyin seni sevmek olduğunu düşündüğüm zamanlara lanet ettim ilk defa. Bunun sebebi sen misin yoksa ben miyim bilinmez. Ama beni hataya sen sürüklemedin,  kendim sürüklendim. Kendim yaptım onca aptallığı. Her defasında inandım.  Güvendim lan güvendim. bu kadar basit miydi seveni kandırmak. Bu kadar mı kolay artık yalan söylemek. Yüzüme bakarken hiç mi için acımadı be adam. Hiç mi gururun yok senin.  Orospu çocukluğu nun bu kadarı da çok fazla. Ben kötü biri değilim. Sadece sessizliği bilirim. Ama artık susmak istemiyorum. İnsanın, sustukça daha da üzüldüğünü biliyorum. Yıprandım. Tükendim. Rüzgarında bi o tarafa bi bu tarafa savruldum. E be vicdansız nasıl yaşarsın sen şimdi o yürekle. Bi de utanmadan, yaptığın onca acımasızlıktan sonra kalkıp bana sevgiden bahsetmez misin.  Ah be oğlum sen ne anlarsın sevgiden, kıymet bilmekten falan. Sen
8 yorum
Devamı

Gülerken Gözleriniz Kısılmasın

Bazen düşünüyorum da en büyük yanlışı ben yapmışım sanırım. Uçsuz bucaksız bir ormanda kaybolmuş gibi hissediyorum kendimi.Yolunu bulamayanlarla aynı havayı soluyorum sanki o ormanda.Her şey birbirine benziyor.Birkaç adımda bir duruyorum.Etrafıma bakıyorum.Kendi çevremde dönüyorum.Tanıdık bir yüz , bir ses arıyorum.Bulamayınca kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini anlıyorum.Buraya kadar nasıl geldiğimi hatırlamaya çalışıyorum.Her şey kesik kesik.. Zaman kavramını yitirmiş gibi ne öncesini ne de şimdiyi hatırlayabiliyorum.Korkuyorum.Kandırılıyorum belki de.İnanmam gerektiğini düşündüğüm doğrularım var.Yanlışlanabilir olsalar da bunu yapıcak kimse yok.Yalnız demeye de dilim varmıyor.Öyle de değil aslında.Bulunduğum ortamın, durumun getirilerine maruz kalıyorum.Çaresizim.Elimden gelen şeyleri uygulamaya kalktığımda boşluğa düşüyorum.İster istemez kendimi suçluyorum.Çıkış yolları hep bir şeyler kaybettirir karşılığında.Buna hazırmıyım bilmiyorum. Her başlangıcım bu sefer farklı olaca
Yorum Gönder
Devamı

Kaçmanın Dayanılmaz Hafifliği

 Yazmaya başladığım ilk zamanı hatırlıyorum. Benim için oldukça büyük olan bu kaçış zaman içinde tanımlayamadığım ve kelimelerle ifade edemediğim bir şeye dönüştü. Ürün açıklaması gibi sözcüklerimi anlamsızca ard arda sıralayamazdım tabi ki ama yan yana geldiklerinde de ifade eksikliği doğuyordu.  O zamanlar annemden, babamdan, koca bir aileden kaçarken, şimdi bu kaçışın tek bir insana sirayet etmesi kadar aptalca bişey olamazdı. Önüne geçemedim. Kaçtığım her şeyin yerine koyduğum tek bir insanın bu eksikliğe ve aptallığa sebep olmasını aklım almıyor genel olarak. Bu benim suçum gibi hissediyorum çoğu zaman. Annem her zaman insanları çok sevdiğim ve sarılarak sevgimi gösterdiğim için kızardı. O kadar haklıymış ki sevgimin hiçbir insanda bir karşılığı olmadığını kollarımın arası boş kalınca anladım.  Büyüyünce her şey çok farklı bir hale bürünüyormuş ve ben bunu çok geç fark ettim. Ne kadar akıllandığım konusunda kendimle hala ortak bir paydada buluşabilmiş değilim. İnsan akıllandığını
Yorum Gönder
Devamı