Ana içeriğe atla

The day that you stop running - Is the day that you arrive

 Aldığım sen kokusu ta içime kadar işlemiş.
kalbimin en derin en koyu yerine sinmiş.
nefes aldıkça hissediyorum.
nefes aldıkça kalbime dokunuyorsun.
uzanıyorum yıldızlara karşı.
üzerine yattığım çimenlerde göz yaşlarım var.
kafamı koyduğum yerde en sevdiğim hırkan.
gözlerim kapalı.
dudaklarımda küçük bir tebessüm.
aldığım koku sadece sana ait.
göğüs kafesim sıkışıyor.
parmak uçlarım terli,
dokunduğun her yerim üşümüş
nefesini hissettiğim dudaklarım sessizliğe yüz tutmuş.
hayır ağlamıyorum üstümden yağmur bulutu geçti.
hayır ağlamıyorum gözüme biraz sen kaçtı.
sadece tedirginim.
ruhum ıslanıyor.
kıyafetlerimi çıkartıp en sevdiğim hırkanı giyiyorum
ayaklarımda senin aldığın babetlerim. 
ilerdeki ormana doğru koşuyorum
korkaklığım üstümde.
(senin olmadığın zamanlarda hep böyleyim aslında)
birbirine benzeyen bir sürü ağaç var.
ilerlediğim takdirde geri dönemeyeceğimi biliyordum
ama durmadım.
sonunu göremediğim, belkide sonunun olmadığı bir yolda yürümeyi göze almıştım.
seni bulamayacaktım belki, 
ama bulabilme ihtimalinin verdiği mutluluğu gözardı edemezdim.
bu riski göze alamazdım.
alabileceğim en büyük risk seni sevmekti.
kayboldum şimdi.
yürümekten yoruldum.
yağmur ağır geldi vücuduma.
yerde yatan beden bana ait.
ruhum ise bir sen daha saklıyor içinde.
devam ediyor yola.
seni aramaya.
çıkmazlara..
sana sormadan aşık olmamla ,
bana sormadan beni terk edişindi aslında aynı olan. 
Umarım şimdi beni anlıyorsundur..




  ~


The day that you stop running
Is the day that you arrive 
 
Just Enjoy The Ride  

Yorumlar

Yorum Gönder

Ellerinizden öper :)

Bu blogdaki popüler yayınlar

E sen bayaa Orospu Çocuğuymuşsun !

Söyle be büyük adam,  ' sayende '  bu kaçıncı 0 (sıfır) ı tüketişim ? Sana ait bütün kelimelerimi tükettim bu gün. Yaptığım en iyi şeyin seni sevmek olduğunu düşündüğüm zamanlara lanet ettim ilk defa. Bunun sebebi sen misin yoksa ben miyim bilinmez. Ama beni hataya sen sürüklemedin,  kendim sürüklendim. Kendim yaptım onca aptallığı. Her defasında inandım.  Güvendim lan güvendim. bu kadar basit miydi seveni kandırmak. Bu kadar mı kolay artık yalan söylemek. Yüzüme bakarken hiç mi için acımadı be adam. Hiç mi gururun yok senin.  Orospu çocukluğu nun bu kadarı da çok fazla. Ben kötü biri değilim. Sadece sessizliği bilirim. Ama artık susmak istemiyorum. İnsanın, sustukça daha da üzüldüğünü biliyorum. Yıprandım. Tükendim. Rüzgarında bi o tarafa bi bu tarafa savruldum. E be vicdansız nasıl yaşarsın sen şimdi o yürekle. Bi de utanmadan, yaptığın onca acımasızlıktan sonra kalkıp bana sevgiden bahsetmez misin.  Ah be oğlum sen ne anlarsın sevgiden, kıymet bilmekten falan. Sen
8 yorum
Devamı

Gülerken Gözleriniz Kısılmasın

Bazen düşünüyorum da en büyük yanlışı ben yapmışım sanırım. Uçsuz bucaksız bir ormanda kaybolmuş gibi hissediyorum kendimi.Yolunu bulamayanlarla aynı havayı soluyorum sanki o ormanda.Her şey birbirine benziyor.Birkaç adımda bir duruyorum.Etrafıma bakıyorum.Kendi çevremde dönüyorum.Tanıdık bir yüz , bir ses arıyorum.Bulamayınca kendi başımın çaresine bakmam gerektiğini anlıyorum.Buraya kadar nasıl geldiğimi hatırlamaya çalışıyorum.Her şey kesik kesik.. Zaman kavramını yitirmiş gibi ne öncesini ne de şimdiyi hatırlayabiliyorum.Korkuyorum.Kandırılıyorum belki de.İnanmam gerektiğini düşündüğüm doğrularım var.Yanlışlanabilir olsalar da bunu yapıcak kimse yok.Yalnız demeye de dilim varmıyor.Öyle de değil aslında.Bulunduğum ortamın, durumun getirilerine maruz kalıyorum.Çaresizim.Elimden gelen şeyleri uygulamaya kalktığımda boşluğa düşüyorum.İster istemez kendimi suçluyorum.Çıkış yolları hep bir şeyler kaybettirir karşılığında.Buna hazırmıyım bilmiyorum. Her başlangıcım bu sefer farklı olaca
Yorum Gönder
Devamı

Kaçmanın Dayanılmaz Hafifliği

 Yazmaya başladığım ilk zamanı hatırlıyorum. Benim için oldukça büyük olan bu kaçış zaman içinde tanımlayamadığım ve kelimelerle ifade edemediğim bir şeye dönüştü. Ürün açıklaması gibi sözcüklerimi anlamsızca ard arda sıralayamazdım tabi ki ama yan yana geldiklerinde de ifade eksikliği doğuyordu.  O zamanlar annemden, babamdan, koca bir aileden kaçarken, şimdi bu kaçışın tek bir insana sirayet etmesi kadar aptalca bişey olamazdı. Önüne geçemedim. Kaçtığım her şeyin yerine koyduğum tek bir insanın bu eksikliğe ve aptallığa sebep olmasını aklım almıyor genel olarak. Bu benim suçum gibi hissediyorum çoğu zaman. Annem her zaman insanları çok sevdiğim ve sarılarak sevgimi gösterdiğim için kızardı. O kadar haklıymış ki sevgimin hiçbir insanda bir karşılığı olmadığını kollarımın arası boş kalınca anladım.  Büyüyünce her şey çok farklı bir hale bürünüyormuş ve ben bunu çok geç fark ettim. Ne kadar akıllandığım konusunda kendimle hala ortak bir paydada buluşabilmiş değilim. İnsan akıllandığını
Yorum Gönder
Devamı