ben ne çok hata yapmışım meğer gözüm kapalı bakmışım meğer yıllar geçmış ben saymışım meğer dostum sanıp aldanmışım meğer yıllarca sürer sanmışım meğer boşa kalbimi açmışım meğer vakit kaybıydı diyemem ama sen hiç dostum olmamışsın meğer olsun varsın pişman değilim biraz üzüldüm hepsi bu ağlamam artık gidenlere ağlamam artık bitenlere ağlamam artık üzenlere ihanet edenlere ben ne çok hata yapmışım meğer seni yokken var saymışım meğer yollar gitmiş ben kalmışım meğer aşkım deyip hapsolmuşum meğer bir ömür sürer sanmışım meğer ben boşa kürek çekmişim meğer vakit kaybıydı diyemem ama senden çoktan vazgecmişim meğer olsun varsın pişman değilim biraz üzüldüm hepsi bu ..
Yazmaya başladığım ilk zamanı hatırlıyorum. Benim için oldukça büyük olan bu kaçış zaman içinde tanımlayamadığım ve kelimelerle ifade edemediğim bir şeye dönüştü. Ürün açıklaması gibi sözcüklerimi anlamsızca ard arda sıralayamazdım tabi ki ama yan yana geldiklerinde de ifade eksikliği doğuyordu. O zamanlar annemden, babamdan, koca bir aileden kaçarken, şimdi bu kaçışın tek bir insana sirayet etmesi kadar aptalca bişey olamazdı. Önüne geçemedim. Kaçtığım her şeyin yerine koyduğum tek bir insanın bu eksikliğe ve aptallığa sebep olmasını aklım almıyor genel olarak. Bu benim suçum gibi hissediyorum çoğu zaman. Annem her zaman insanları çok sevdiğim ve sarılarak sevgimi gösterdiğim için kızardı. O kadar haklıymış ki sevgimin hiçbir insanda bir karşılığı olmadığını kollarımın arası boş kalınca anladım. Büyüyünce her şey çok farklı bir hale bürünüyormuş ve ben bunu çok geç fark ettim. Ne kadar akıllandığım konusunda kendimle hala ortak bir paydada buluşabilmiş değilim. İnsan ...
Olá;
YanıtlaSilSeu blog é lindo!
Eu gosto mito de poesia!
BRAZIL!!
www.pecadodamesa.com.br